Seminarie

Op mijn achttiende jaar ging ik naar het seminarie te Warmond. Waarom, zult u vragen. Je hoeft niet in militaire dienst als je priester wordt. Ja, je kunt er nog wel in komen als aalmoezenier, maar dan schiet je dubbel mis, is mijn opvatting: je bent priester geworden én je komt nog bij de militairen te zitten ook!
Ik wilde gewoon absoluut niet in dienst, en daarmee uit. Ik heb altijd een hekel gehad aan die mensen die zeiden dat ze een ‘roeping’ hadden. Bah. Dat is ook het enige soort van mensen met wie ik niet kan omgaan.
Ik dus met twee koffers naar Warmond toe. Een koffer met kleren en een koffer met boeken. Boeken van Karel van het Reve, Nabokov, noem maar op. Nu is het zo dat in Nederland overal de vrijheid heerst om te lezen wat je wilt, behalve in de seminaria. Er komt dan ook een pietjeprecies op me af met de vraag wat dat dan wel voor boeken zijn. Ik laat ze zien, en zeg erbij: ‘Ze zijn allemaal anti-communistisch, hoor.’
‘Maar zijn ze ook katholíek?’
‘Nou, dat weet ik niet eentweedrie. Ik weet wel dat Karel een broer Gerard heeft, die katholiek is.’
Uitslag: boeken inleveren.
Dezelfde, ongetwijfeld met een roeping beladen pietjeprecies leverde me eens het volgende. We hadden gevoetbald op het plein achter het seminarie en er was een ruit ingetrapt. Het glas lag in de gang van het seminarie. Ik loop daar langs, de pietjeprecies houdt me staande en zegt me: ‘Zou je dat niet eens opruimen, Engelbertus?’
‘Waarom ik?’ vraag ik.
‘Omdat ik je dat zég!’
Ik weiger uiteraard. Er zijn grenzen.
Uitslag: ik word een week lang niet toegelaten op de lessen, een aantekening wegens slecht gedrag, en zo meer.
Ik ben uiteindelijk kapelaan geworden. Ik besloot het meteen geheel anders te zullen doen, anders dan die katholieke gluiperds.