dinsdag 6 november 2007

Zaligverklaard: Georges Perec

In de Rooms-Katholieke Kerk is het zo, dat de paus allerhande volk kan zaligverklaren. Er moet dan nog een wondertje aan worden toegevoegd, bijvoorbeeld in de volgende honderd of tweehonderd jaar (hoe langer het geleden is, hoe meer kans op een wonder, dat zult u wel begrijpen), en dan wordt een persoon heiligverklaard.
Wij, Onafhankelijke Katholieken, doen dat anders. Eenieder, dus niet alleen ik, kan een persoon zaligverklaren. Die zaligverklaring heeft nooit te maken met verdiensten voor de Kerk. Het heeft te maken met wat die persoon gepresteerd heeft. Dat is het enige dat telt. Verder moet hij of zij al dood zijn. Of de zaligverklaarde persoon ook heilig wordt, daar ga ik niet over. In een verre toekomst zal ons nageslacht ongetwijfeld democratisch stemmen over een heiligverklaring.
Ik sprak vanavond in de pastorie met Herman Isaaks, een ver parochielid die nu in Amsterdam woont, die mij zei: ‘Ze moesten jou zalig verklaren, Engelbertus.’
Ik zei: ‘Maar ik ben nog niet dood.’
‘Als je even in die hoek gaat staan, dan vermoord ik je even. Ik bedoel, het is een kwestie van een minuutje.’
‘Ik moet eerst mijn opvolgster nog inwerken. Dan kun je je gang gaan.’
‘Of je moet Georges Perec nemen.’
Georges Perec is iemand die ik helaas niet ken. Ik geef u de informatie die Herman Isaaks mij gegeven heeft. Georges Perec was een Frans auteur, leefde van 1936 tot 1982, was zoon van Poolse joden die naar Frankrijk waren uitgeweken. Zijn vader sneuvelde in 1940, zijn moeder werd gedeporteerd door de Moffen en vergast in 1943. Georges groeit op bij een oom en tante.
Herman heeft mij verteld over drie uitzonderlijke boeken van hem.
1. ‘La disparition’ (1969), een thriller rondom de verdwijning van de letter ‘e’. In het ruim 300 pagina’s tellende boek komt de letter ‘e’ niet één keer voor. Het boek is uiteraard niet vertaald in het Nederlands, want wij zitten alleen al met ‘de’, ‘het’ en ‘een’.
2. ‘Les revenentes’ (1972), waarin hij de krachttoer omkeert: in dit boek is de ‘e’ de enige gebruikte klinker.
3. ‘La vie mode d’emploi’ (1978), dat volgens Herman het beste Franse boek is uit de 20ste eeuw. Dit boek speelt zich af in een gebouw van negen verdiepingen te Parijs, en bevat honderden verhalen, herinneringen - in honderden stijlen, van kitscherig tot zeer luxueus - en zelfs boodschappenlijstjes, schaakproblemen, nonsensverhalen en filosofische verhandelingen.
‘Dat is nou een man die jullie zalig moeten verklaren,’ zei Herman me. ‘Weet je dat het Nobelcomité hem nog in 1981 de Nobelprijs voor Literatuur had kunnen geven? Deden ze niet. Ze hebben hem dit jaar zelfs gegeven aan Doris Lessing!’
‘Doris Wie?’ zei ik, maar ik maakte meteen een groot kruisteken over Herman Isaaks en zei: ‘In de naam van de Vader, de Moeder en het Heilige Kind. Georges Perec is hierbij zalig verklaard.’

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Dag kapelaan,
U heeft misschien helemaal gelijk met die zaligverklaring hoor. Ik heb geen Frans gehad, dus ik weet het niet. Maar lijkt wat die Fransman schreef niet op zoiets als ‘Geen thee’, een verhaal van een Nederlander zonder t’s? Of ‘Zonder kaas’? voor de schrijver zonder k’s?

Ben Hoogeboom zei

Dank je voor je commentaar, Bart.Nee, Georges Perec nam de meest voorkomende letter, de ‘e’. Die liet hij weg uit La Disparition. En dat boek kun je toch lezen, gek genoeg. Als je Frans kent, bedoel ik natuurlijk, Bart. Maar het Frans is een zo simpele taal, dat kun je je hele leven nog leren.